Kościół musi być zaabsorbowany Chrystusem. Jezus nie powiedział, "ja zbuduję twój Kościół" albo "ty zbudujesz mój Kościół." on powiedział, "ja zbuduję Mój Kościół"
Arthur F. Fogartie w prezbiteriańskim dzienniku napisał: Kościół nie jest galerią wystawową wybitnych chrześcijan, ale szkołą edukacji niedoskonałych, ochroną sprawującą opiekę nad słabymi, szpitalem uzdrowienia dla potrzebujących szczególnej troski.
Henry Ward Beecher: Jaką korzyść odniesie kościół jeżeli nawet obejdzie cały świat nawracając, a utraci swoich własnych synów i córki?
Ekklesia: angielskie słowo "kościół" jest tłumaczeniem greckiego terminu, ekklesia. Oznacza ono grupę ludzi, którzy są zgromadzani przez przywołanie albo wezwanie. Kościół chrześcijański jest ciałem zgromadzonych ludzi, którzy na głos Boga, opuścili swoje domy, by się spotkać. Ponadto, głównym celem nie jest spotykanie się tylko ze sobą, ale spotykanie Tego, kto zwołał zgromadzenie Boga. Celem zgromadzania się jest słuchanie Jego głosu.
W kilku przypadkach Paweł używa słowa ekklesia w znaczeniu mianować, {desygnować} całe ciało ludzi wierzących, ze wszystkich stuleci, z całego świata (1Kor.10:32;12:28; Fil.3:6; Heb.12:23) . Poniżej mamy kilka innych opisów uniwersalnego braterstwa odkupionych:
W granicach wszechstronnego uniwersalnego Kościoła jest wiele lokalnych grup ludzi wierzących, które jednoczą, by wypełniać wolę Boga (Rz.16:1; 1Kor.1:2. Gal.1:2). W okresie nowotestamentowym zgromadzenia odbywały się w domach, w których był wystarczająco duży pokój mogący pomieścić ludzi ( Rz.16:5; 1Kor16: 9. Kol. 4:15. Pil. 2).
Warto odnotować, że słowo ekklesia zawsze odnosi się do ludzi, nigdy do budynków. Fizyczne budowle nie są Kościołem; są one tylko miejscem gdzie Kościół się zbiera. Chrześcijanie nie uczęszczają do kościoła; oni są Kościołem! Technicznie, dlatego, niewłaściwe jest wyrażenie, "nabożeństwo kościoła" (w znaczeniu nabożeństwo w budynku zwanym "kościołem"). Faktycznie nabożeństwa są dla kościoła, niż w kościele. Nie istnieją dzisiaj żadne sanktuaria. Sanktuarium to termin starotestamentowy, który określa miejsce święte w przybytku albo w świątyni, gdzie Bóg uczynił Swoje trwałe mieszkanie. Bóg już nie mieszka takich budynkach. Zamiast tego, On pozostaje wewnątrz ludzi (1Kor.3:16-17; 6:19; 2 Kor.6:16; Gal.3:2; 4:6; 1Jan3:24; 4:13).
Mamy dwa rodzaje darów duchowych:
Do pierwszej kategorii należą apostołowie, prorocy, ewangeliści, pasterze-nauczyciele i nauczyciele (Rz.12:7. Ef.4:11). W drugiej kategorii znajdują się: usługa, napomnienie, dawanie, przywództwo, miłosierdzie, pomoc, zarządzanie, słowo mądrości, słowo wiedzy, rozróżnianie duchów, proroctwo, różne rodzaje języków, tłumaczenie języków, wiara, dar uzdrawiania, i czynienia cudów ( Rz.12:3-8; 1Kor.12:4-11, 28).
Zdefiniujmy pokrótce tych pięć darów usługiwania.
Apostoł jest wysyłany. Odpowiada on współczesnemu misjonarzowi, który szczególnie jest zaangażowany w zakładanie nowych zborów.
Prorok przekazuje wiadomość otrzymaną bezpośrednio od Boga.
Ewangelista głosi dobrą nowinę w wielkiej mierze niewierzącym;
Pasterz - nauczyciel lub nauczyciel prowadzi miejscowych świętych przez napominanie, korygowanie, i nauczanie Pisma Świętego.
Możemy umieszczać przed nami pierwszy plan Boga dla lokalnego zboru (Jak to jest powiedziane w Ef.4:11-12)
I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego,
Praca kościoła jest zdecydowanie dwupłaszczyznowa:
Taki jest zamiar Boga względem każdego lokalnego zboru: wyposażać i budować.
Wyposażanie świętych:
Kiedy Jezus wysłał swoich przygotowanych uczniów, powiedział: "idźcie i czyńcie (to jest reprodukujcie siebie ), ucząc ich" Jest to jedyny autoryzowany nakaz do systematycznego nauczania Słowa Bożego. Każdy z darów do służby nadany przez Jezusa Kościołowi jest zarazem darem nauczania. Bez wyczerpującego, głębokiego i osobiście przenikającego programu nauczania, który jest centrum wszelkich działań zboru, nie można mówić o żadnym uczniostwie i wyposażaniu świętych. To jest absolutnie niemożliwe.
Słowo wyposażanie, w grece, znaczy daleko więcej niż "przygotowanie" albo "trenowanie". Termin ten zawiera ideę poprawiania się i naprawiania. Święci mają często poważne problemy. Wielu chrześcijan cierpi z powodu takich problemów (lub grzechów) jak: niepokój, obawa, nieposłuszeństwo, niecierpliwość, gniew, zwątpienie, trudności małżeńskie, pożądliwość, krytyczne i negatywne nastawienie, depresja, bezczynność, upór, i więcej! Dopóki Chrystus nie będzie całkowicie osadzony na tronie w życiu chrześcijanina, dopóki chrześcijanin szczęśliwie nie pokona przeszkód stawianych przez grzech, siebie samego, szatana i świat, dopóty on nie jest wyposażany (Fil.3:15; 2Tym.3:16-17; Heb.5:11; 6:2; Jak.1:2-8 ). Krótko mówiąc, misja kogoś kto sprawuje urząd usługiwania to czynienie świętych świętymi!
Budowanie Ciała Chrystusa:
Kiedy święci są już wyposażeni, mają wykonywać służbę lub usługę, która polega na budowaniu ciała Chrystusa. Praca pastora nie ma polegać na zaspokajaniu tradycyjnych oczekiwań ludzi. Praca pastora to udoskonalanie niedoskonałych świętych za pomocą narzędzia jakim jest nauczanie. Dz.6:2-4; 20:28; 2Tym.2:2,15; Tyt.1:9; 1Pt.5:2. Ezech.34:1-19. Pastor ma być ekspertem od nauczania Biblii i rozwiązywania problemów uczniów. (Proszę pozwól mu to czynić i dopilnuj aby nie robił nic więcej!)
Kiedy święty jest wyposażony, to ma on odszukiwać innych, stosownie do jego daru(ów) usługiwania i ich budować. To działanie "święty-do-świętego" sięga dalej i oczywiście pomnaża skuteczność, a także wzrost każdego lokalnego zboru. Celem każdego świętego powinno być budowanie jeden drugiego "aż dojdziemy wszyscy do jedności wiary i poznania Syna Bożego, do męskiej doskonałości, i dorośniemy do wymiarów pełni Chrystusowej, abyśmy już nie byli dziećmi, miotanymi i unoszonymi lada wiatrem nauki przez oszustwo ludzkie i przez podstęp, prowadzący na bezdroża błędu, lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości." (Efez. 4:13-16).
Nauczanie i Wygłaszanie Kazań:
Zarówno nauczanie (które odwołuje się do umysłu) jak i wygłaszanie kazań (które odwołuje się do woli) mają być wspólnymi, fundamentalnymi filarami zgromadzeń kościoła (Dz.2:42, 46; 4:2; 5:21, 25, 28, 42; 11:26; 15:35; 18:11, 25; 20:20; 28:31).
Wspólnota:
We wczesnym kościele, wspólnota działała na dwóch poziomach:
Publicznie (Dz.2:42) i prywatnie (Dz.2:46).Termin "wspólnota" pochodzi od greckiego słowa koinos, co znaczy "wspólne" albo "należące po równo do kilku." Innymi słowy, rzeczy które były własnością jednego chrześcijanina, były w takim samym stopniu własnością innych ludzi wierzących. Dlatego wspólnota jest bliską więzią z kimś o podobnym sposobie myślenia i posiadaniem wszystkich rzeczy wspólnie (Gal.2:9; 1Jan1:3).
Łamanie Chleba:
Na początku Wieczerza Pańska i uczta miłości (komunia) były codzienną praktyką na zgromadzeniach (Dz.2:42,46). Później, ta praktyka stawała się tygodniowym obrzędem (Dz. 20:7,11). Częstotliwość z jaką to rozporządzenie ma być przestrzegane nie jest określone. Dlatego też, każdy zbór ma decydować sam.
Modlitwa:
Najważniejszą rzeczą była obecność modlitwy. Pierwsi ludzie wierzący modlili się w górnej izbie (Dz.1:24), w świątyni (Dz.3:1), w domach (Dz.9:40;10:4;12:5, 12), z prowadzącymi zbory (Dz.13:1-4), nad brzegiem rzeki (Dz.16: 13, 16) i w więzieniu (Dzieje16:25). Zobacz też: Dz. 2:42; 4:23-31; 6:4, 6; 20:36; 28:8.
Wzajemne Napominanie:
Nowy Testament nigdy nie wyobraża sobie kościoła jako zamawiającego program z jednoosobowym pokazem! Kościół jest ciałem i każda jego część, pod kierownictwem Ducha Świętego, może być współpracownikiem całości (1Kor.12:12-27; 14:1-10; 2Kor.1:2-4; Kol.3:16; Heb.3:13; 10:24-25).
Jedność Kościoła
Kościół zaczynał "jednomyślnie" (Dz.2:1, 46; 4:24), "w jedności serca" (Dz.2:46)," z jednym sercem i jedną duszą" (Dz. 4:32), i" napełniali się Duchem Świętym (Dz.2:4;4:31). Jedność była najważniejszym kluczem do sukcesu wczesnego kościoła.
Kiedy kościół zawodzi w jedności myśli albo jedności serca, to Duch Święty jest zasmucony i pozostaje bezsilny. Nie jest w stanie skutecznie działać w lokalnym zborze. Zauważ jak Pismo Święte argumentuje za jednością:
W sytuacji, kiedy chrześcijanin, umyślnie popełnia się jakikolwiek grzech, bez względu na jego rodzaj, to z powodu tego cierpi jedność zboru. Jedność istnieje wtedy, gdy jego członkowie napełniani są Duchem Świętym (Ef.5:18). Kiedy jeden członek zboru nie znajduje się pod kontrolą Ducha Świętego, to cała społeczność cierpi. Kościół jest "ciałem" i ma wiele członków. Niektórzy członkowie są palcami, niektórzy są palcami u nogi, inni są łokciem albo mogą być oczami. Kiedy jeden z nich zaprzestanie funkcjonować właściwie, wtedy całe ciało jest unieruchomione.
Jedność kosztuje
Negatywnie, Bóg wzywa swoje dzieci by "czuły odrazę (nie znosiły) tego co złe; a trzymały się tego co jest dobre" (Rzym.12:9); "umartwiały (zabijały) uczynki ciała" (Rzym.8:13); "nie miały żadnego udziału w bezbożnych uczynkach ciemności ale, raczej gani, upomina je" (Ef.5:11); "ostrzega, że są niesforne" (1Tes.5:14); "mówi, aby doświadczały wszystkich rzeczy... a powstrzymywały się od wszelkich przejawów się zła." (1Tes.5:21-22; "aby strzegły się tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia wbrew nauce, którą przyjęły; unikały ich." (Rz.16:17); "a człowieka który jest odstępcą, po pierwszym i drugim upomnieniu, nie przyjmowały" (odsunęły od siebie, wypędziły).
Pozytywnie Pan mówi: "lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze.; (Fil.2:3-4)" Bracia jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy macie Ducha, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego, abyś i ty nie był kuszony.
Jedni drugich ciężary noście, a tak spełnicie zakon Chrystusowy"(Gal.6:1-2);" Dlatego napominajcie się nawzajem i budujcie jeden drugiego" (1Tes.5:11);" Ale napominajcie jedni drugich każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa ''dzisiaj'', aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu." (Heb.3:13).
Ponieważ skuteczność Kościoła zależy od jego jedności z Bogiem i ze sobą nawzajem, podstawowym obowiązkiem jest wzmacnianie najbardziej słabych ogniw łańcucha
Czy masz jedność serca z moim Panem i moimi współbraćmi?
Dyscyplina Zboru
Pismo Święte nie milczy na temat tego jak załatwiać problemy, które powstają między ludźmi wierzącymi. Podaje pięć następujących dyscyplinujących działań:
Ktoś zgrzeszy przeciwko tobie:
Jeżeli ktoś zgrzeszy przeciwko tobie, wtedy stosownie do słów Jezusa w Mat 18:15-20, brat przeciwko któremu zgrzeszono ma odszukać grzesznika i próbować pojednania. Jeżeli osobisty wysiłek zawodzi, wizyta ma być złożona ponownie, tym razem w obecności kilku innych . Jeżeli grzesznik nadal trwa w swojej odmowie pojednania, wtedy ma być napomniany przed całym zgromadzeniem. Jeżeli on nadal odmawia, wtedy ma być wyklęty.
Ty Zgrzeszysz Przeciwko Komuś:
Grzech może być osobisty albo publiczny. Jeżeli grzech jest osobisty, tylko przyznanie się i żal jest konieczny dla darowania (1Jn.1:9). Jeżeli, jednak, grzech dotyczy innej osoby, to grzech musi być wyznany przed tą osobą (Mat.5:23-24; Jak 5:16). Niepowodzenie w próbie pojednania doprowadza do bycia poza społecznością z Bogiem. Bóg nie będzie honorował ani modlitwy, ani czci albo ofiary dopóki poprzedni stan nie będzie przywrócony.
Stały Grzech Starszego:
Jeżeli starszy jest przyłapany przez dwóch albo trzech świadków na czynieniu grzechu który kwalifikuje do wykluczenia, to ma być on upominany otwarcie "przed wszystkimi, tak żeby inni się bali się" (1Tm. 5:9-22) .
Napominanie, Strofowanie i Unikanie:
Kiedy chrześcijanin zaczyna prowadzić nieporządne życie, to ma on otrzymać pomoc od tych którzy są duchowi (Gal.6:1-2. Heb.3:13). Jeżeli chrześcijanin trwa bez zważania na modlitewną i biblijną pomoc, wtedy winnego należy unikać. Ten kto odmawia poddania się prawdzie musi stanąć w obliczu konieczności odejścia jego przyjaciół i staje się "zawstydzonym."
Wykluczenie (Wyklęcie):
1 Kor.5:1-13; Tyt.3:10. Mat.18:15-20. Jest siedem wyraźnych grzechów wspominanych w Piśmie Świętym dla których jest przepisywana klątwa:
W. E. Vines, Wyjaśniający Słownik Słów Nowego Testamentu].
Procedura klątwy ogólnie naśladuje wzór jaki Jezus przedstawia w Mat 18:15-20. Jest to smutna chwila i dlatego musi być załatwiana z miłością, a nie uczuciem goryczy .
Celem klątwy jest "oddanie takiego szatanowi na zatracenie ciała, że aby duch jego mógł być uratowany w dniu Pana Jezus" (1Kor.5:5). Pan nie chce By Jego dzieci odpadały, dlatego klątwa jest Jego ostatnim korygującym środkiem. Modlitwa poza klątwą jest żalem i przywracaniem do wspólnoty kogoś kto zbłądził. Taki był przypadek człowieka winnego cudzołóstwa w zborze korynckim (1Kor.5:1-13; 2Kor.2:6-11).
Leonard Ravenhill
Tłumaczenie Bernard Kowalczyk
e-mail: bernakow@box43.gnet.pl; bernakow@polbox.com